Communisten versus islamisten

Zouden de neoliberale democratieën wel de islamisering willen en kunnen tegengaan? Voorlopig willen ze het niet, denken een lijn te kunnen trekken tussen islam en terrorisme. Nochtans beroepen degenen die de islam gewapenderhand verdedigen zich op de Koran, versnummer 110:2. De arabist Hans Jansen waarschuwt in de Nederlandse Trouw van 27 november 2004 jl voor de ontwikkeling naar een ‘djimmitude’, een voorzorgzucht om aan de islamisten zoveel mogelijk toe te geven teneinde gewelddadige actie van hun kant te voorkomen. Jansen verwijst hierin oa naar het boek “Islam and Dhimmitude: Where Civilizations Collide” van de Joods-Egyptische historica Bat Ye’or (1)

Zelf heb ik 17 jaar tussen moslims gewoond in Amstelbad en Hayabad aan Zee (voormalig Amsterdam en Den Haag) en 5 jaar in Cebu, Philippijnen. Ik ben drie maal tot verhuizing genoopt en bij gevolg niet overtuigd van de toereikendheid van een vrijwillige assimilatie of van het zogenaamde verzuilingsmodel. Ik geloof niet op voorhand in de effectiviteit van een inburgeringscursus voor imams à la Minister Verdonk.

Hoe pakken anderen het aan?

We hoeven het wiel niet opnieuw uit te vinden en kunnen te rade gaan bij de volkeren en systemen welke met succes in het verleden de islamisering konden stuiten. Te denken valt aan het kastenstelsel van de Indiërs Zie hiervoor ‘Een geslaagde Multiculturele Samenleving: India’door Dr. K. Elst in Tekos 133. Hieronder geef ik een kleine schets van de wijze waarop Chinezen en Russen onder het communisme de islamisering hebben gestuit. De Chinese Volksrepubliek heeft afgezien van een kleine bevolkingsgroep de Hui die meent dat door Allah het alleen is toegestaan varkensvlees te eten, vooral te doen met de landbebouwende Oejgoeren in Xin Jiang (Nieuw Territorium) Uygur Autonoom Gebied. Er wonen ook nomadische Kazakken in een eigen departement, Kirgiezen, Tadzieken, Kalmoeken en Tartaren. Het zijn allemaal moslims en verwant aan volkeren juist over de grens. De Regering heeft de 1800 imams bijeengeroepen en gezegd -we geven hier een vrije interpretatie hoe het in dit gesprek te werk ging- “dat het tijd wordt van elkaar te leren. Chinezen weten niet veel over Allah, sowieso niet over God, maar jullie moslims weten niet veel van politiek: Kijk eens, de VSA voeren een wereldwijde oorlog tegen de islam. Weest nu maar blij, dat U onder bescherming van de Volksrepubliek woont. We gaan bij elkaar op cursus. Wat voor cursus? Een cursus ‘politiek bewustzijn’. Is dat nou wel nodig? Ja, want zonder cursus haalt U geen diploma en zonder diploma kunt U geen lid worden van de Communistische Partij en zonder zo’n lidmaatschap mag U geen moskee runnen.”

Tot zover dit voorbeeld van een geslaagde communicatie met de islamitische minderheid.

Kolonisatie van perifere gebieden

De laatste jaren heeft de regering zich wat soepeler opgesteld, omdat er olie uit Kazakstan moet vloeien naar China en ook de Christian League Amerikanen om ‘godsdienstvrijheid’ zeuren. Tegelijkertijd heeft China in de Shanghai-club met de voormalige sovjetrepublieken met een groot islamitische bevolkingsdeel de gemeenschappelijke ‘strijd tegen het terrorisme’ gecoördineerd. Wee de moslim uit Xin Jiang die contact met geloofsbroeders over de grens zoekt. Ook heeft China drastisch een migratiebeleid van Han Chinezen naar Xin Jiang opgezet. Dit is helemaal geen origineel Chinese aanpak, het is afgekeken van de Sovjet-Unie.

De sovjetmethoden

In 1917 waren er in de Soviet-Unie 23.000 moskees voor 45 miljoen moslims en toen ze ophielden in 1989 300 moskees voor 75 miljoen moslims. Het ging zo: In december 1917 kwamen de bolsjewieken met een verzoenende verklaring: ‘Moslims van Rusland, Tartaren van de Wolga, de Krim, Kirgizië, de Sarts uit Siberië en Turkestan, Turken en Tartaren uit Transkaukasië, Tjetsjenen en bergkozakken! Allen van wie de moskees zijn vernietigd en wier geloof en gewoonten door de Tsaren zijn geschonden, van nu af aan wordt jullie geloof, jullie gewoonten, jullie nationale en culturele instellingen vrij en onschendbaar verklaard. Bouwt ongehinderd aan uw nationale leven in vrijheid. Het is uw recht, kent uw rechten, ze zullen zoals die van de andere volken van Rusland, door de macht van de revolutie, door de Raden van arbeiders, soldaten en boeren, worden beschermd.’ Het Commissariaat voor Nationaliteiten voorgezeten door Stalin legde spoedig contact met de vanaf 1917 in heel Rusland opgerichte moslimorganisaties. Stalin richtte het Commissariaat voor Moslimzaken op en bood het voorzitterschap aan aan de gematigde mensjewiek Ahmed Tsalikov. We weten niet waarom, maar die ‘weigerde’ en toen werd de post gegeven aan de tartaar Mulla Nur Vakhitov. Die vormde in juni 1918 de Russische Partij van Moslim Communisten. Stalin leek dit te laten begaan, maar kort daarna werd Vakhitov in Kazan geëxecuteerd. De partij werd meteen ontbonden en de functies van het Centraal Comité van de CP werd overgenomen door het Centraal Bureau van Moslim Organisaties van de Russische Communistische Partij.

Alles in dienst van de klassenstrijd

Al in maart 1919 werden de woorden ‘moslim organisaties’ vervangen door ‘organisaties van Volken in het oosten’. Het Moslim Commissariaat verdween spoedig daarna en het woord moslim is nooit meer verschenen in de publicaties van de sovjet staat. De officiële redenering was, dat wel inhoud en steun wordt verleend aan het beginsel van zelfbeschikking, maar dan enkel als het gericht is tegen feodale, kapitalistische en imperialistische krachten. En niet ten bate van ‘bourgeois’ begrippen en andere ficties die los staan van de klassenstrijd. Omdat de naar de moslimgebieden ‘verhuisde’ Russen veelal het industriële proletariaat vormden temidden van moslim feodalen, werkte in de praktijk dit beginsel zeer goed ter meerdere glorie van het Russische volk. Het gedoodverfde doel bleef een cultuur voor de vorm naar nationaliteit maar socialistisch naar inhoud. De nieuwe soviet-mens was toch vooral een Rus en zijn culturele en mentale superioriteit werd niet onder stoelen of banken geschoven. De onverenigbaarheid van islam met de sovjet way of life werd herhaaldelijk verklaard en de islam als achterlijk en belachelijk voorgesteld. Dat doen de Chinezen nu nog.

De politicoloog Miao Yuanyi schrijft in zijn ‘Zhongguozi Lu’ (De Weg die China gaat) 1995:’Vergeleken met het Stalinnationalisme is het moslimnationalisme erg achterlijk. Gelukkig ligt er een woestijn tussen hen en ons en hebben wij een sterke assimilatieve beschaving, maar die westerse landen met hun mensenrechtengedoe, nou die zullen er nog wel een hele klus aan hebben. Het is het grootste probleem van na de koude oorlog geworden.’ Er worden in de communistische stelsels dus wel nominale en officieel benoemde religieuze hiërarchieën geduld, maar deze blijven machteloos tegenover de aanlokkelijkheid van strikt seculier onderwijs. In het leger werden geen moslims toegelaten op belangrijke posten (d.w.z. alle wapendragers. Cf het Nederlandse leger dat moslims bij voorrang aanstelt.

Assimilatiepolitiek

Er werd in de Soviet-Unie ook een keiharde taalpolitiek gevoerd tegen elk ander schrift dan cyrillisch en tegen de Arabische leenwoorden en orthografieën in talen gebezigd door moslims binnen de sovjetstaat. Vanzelfsprekend werd alleen in het Russisch onderwezen. Eerst leek er minder belangstelling voor moslim middelbare scholen, maar zodra er ook maar een Russisch kind schoolging, dan werd de tent drastisch gerussificeerd. De eerste marxistische historicus, Pokrovskiy had het nog absolyutnoye zlo (duivels) gevonden om het rijk naar niet-Russische volken uit te breiden, maar gaandeweg had men de doctrine van het mindere van twee kwaden beleden. De vergelijking met de voorstanders van de toetreding van Turkije tot de EU dringt zich hierop: If you can’t beat them (the moslims), join them’. Het woord zanoyevaniye (verovering) werd in dit verband verboden, men sprak van vrijwillige vereniging.

Naast de taal- en onderwijspolitiek werd nog een veel ingrijpender middel ingezet tegen de islamisering: De ‘vrijwillige’verhuizing.

Deportatie en sociocide

Bij het sovjet begrip narodnost (ethnische groep) hoorde helemaal niet het westerse idee van nationaliteit als grondslag voor eigen grondgebied. (national’nost is dus niet territoriumgebonden!). De reden was nu deze: Ter ‘bescherming van’sommige volken konden ze misschien beter en masse ergens anders gaan wonen. De islamistische Krimtartaren bleven zozeer van zowel de Russen als de beter geassimileerde Tartaren apart (zij namen geen Russich naam-achtervoegsel -ov of -jev aan) dat hun te verstaan is gegeven wellicht Allah beter te kunnen dienen door zijn woord elders te verspreiden. Dat wilden zij wel. De sovjetstaat zorgde voor de logistiek, treinen en vrachtauto’s en op ging het naar de Dar-el-Kafir, het nieuw te bewerken gebied der ongelovigen. Wij weten nog steeds niet waar hun nieuwe adres was, want niemand heeft ooit een verhuiskaart van die ondankbare moslims gekregen uit de zarubezhnyy (non-soviet oosten). Tussen 1926 en 1939 zijn ook een miljoen kozakken verhuisd en tijdens de tweede wereldoorlog ook nog eens een miljoen moslims, zeker meer dan 1500 km van huis.

Kering van islamitische opmars

Laten we er eens aan denken, als we discussiëren met Europese en Amerikaanse politici, die ons willen doen geloven, dat de islam vrijheid betekent, dat moslimdemocraten bestaan, dat we niet moeten discrimineren, dat we ze een hand moeten rijken, dat we ons in een soort immobiele gevangenheid en verbijstering als weerloze slachtoffers van een oprukkend moslimkorset moeten persen. De Spaanse Reconquista heeft 1000 jaar gekost. De rigoureuze sovjetmaatregelen bleken na 1989 niet voldoende tegen de demografische veroveringsstrategie van de islam, uitgedragen door nog eens 75 miljoen Turkstalige in de voormalige sovjetrepublieken die van Turkije dubbele paspoorten hebben gekregen! Als zelfs het gereedschapstrommeltje van Stalin niet toereikend blijkt, hoe wil men dan toch een tandeloze euro-islam creëren?

Staatsopvoeding vanaf prille jeugd

Het is tijd de religie te bekijken vanuit psychiatrisch standpunt. Zie ‘De Toekomst van een Illusie’ door Freud, die vreesde dat we er nog lang niet vanaf zijn. Psychiatrie in dienst van de volksgezondheid, daar kunnen we ook nog veel leren van de Soviet-Unie en ook van de Duitse Völkerseelenkunde, maar dat is onderwerp van een ander lesartikel.

Een moslim wordt niet geboren, de bedrading is dan nog niet aangelegd, met een drastisch cognitief opvoedprogramma voor moeder en baby komt men een heel end. De Ceaucescu, de communisische president van Roemenië hield statistieken bij van Roma-vrouwen die niet met Roemenen trouwen. Hij beloofde de Roma’s werk, huizen, ze mochten hun woonwagen houden en hun taal, als ze maar hun vrouwen met Roemenen lieten trouwen. Quod non, dus ze kregen niets. Ook een inspirerende gedachte met betrekking tot moslims die hun vrouwen immers verbieden in te trouwen met niet-moslims. Het is dus geen oplossing voor overtuigde racisten, die moeten dan maar wachten op de ontdekking van een moslimgen dat alsdan met genetische manipulatie kan worden geneutraliseerd.

1) Bat Ye’Or, Islam and Dhimmitude, Where Civilizations Collide, Maddison Teaneck, Lancaster, Groot-Brittannië, 2002, 528 bladzijden.

Voor meer informatie en achtergronden over deze kwestie kan U ook “Racial Problems in Soviet Muslim Asia” lezen van Geoffrey Wheeler, uitgave Institute of Race relations, Oxford University Press dd 1960.