Dyab Abou Jahjah’s gistende moslimjeugd

Daar kwam hij op 3 maart jongstleden , Abu Jahjah op de Haagsche Hogeschool zijn Arabisch-Europese Liga kenschetsen als een metapolitieke volksbeweging, een ‘grass roots movement’, die binnen het kader van de grondwet op legalistische wijze de spreekbuis wil zijn voor de moslimjongeren. Die worden, zo zegt hij, gediscrimineerd bij het vinden van huisvesting, werk en onderwijsfaciliteiten. De wetgeving was in Nederland mogelijk beter dan in België, maar ‘wij wonen in wijken en in concrete situaties, niet in abstracte wetten’. Hij zegt op te komen voor alle uitgeslotenen, ook de kansarme autochtonen in Borgerhout, maar anderzijds stelt hij, dat zelfs als sociaal-economisch alles goed geregeld is, de noodzaak bestaat om zich als moslims te organi­seren. Want in een democratie is het altijd goed je als groep op grond van gemeenschappelijke uitgangspunten te organiseren. Die mogelijkheid biedt hem de officieel beleden idee der multiculturele samenleving: burgerschap met behoud van eigen cultureel-religieuze identiteit. Die wilde hij niet zo slap uitdragen als de ‘subsidiemachines’ zoals hij de allochtonenorganisaties terecht kenschetste, maar hij nam een voorbeeld aan de Black Panthers uit de V.S.A, hoewel …: ‘Malcolm X’ moest eerst nog moslim worden, wij zijn het al’ Daverend applaus viel hem ten deel in de met vijfhonderd jongeren volgestouwde aula. Het ging ook om de institutionalisering van psycho­sociale behoeften, ‘we pikken het niet als onze profeet wordt beledigd, door de LPF in schaaps­kleren, de VVD’. Weer daverend applaus, Hirsi Ali Ayaan als afvallige afgevoerd. Men eist erkenning van de islam als een ononderhandelbaar gedachtengoed en aanvaardt kritiek op de islam in ieder geval niet van buiten en niet in het openbaar.

De toehoorders, vrijwel allemaal moslimjeugd, kwamen zowaar nog met enige vragen: ‘Waarom heet de beweging arabisch, niet alle moslims zijn arabisch ?’, vroeg terecht een Kabyl (berber), die zich mogelijk herinnert, dat zijn volk juist door de arabieren het Rif en Atlasgebergte in zijn gejaagd en als stoottroepen werden gebruikt ter verovering van Andalusië. Ja, zo zei Jahjah, hij was wel allereerst moslim, hij zou liever dood gaan dan te ontkennen een moslim, arabier en Libanees te zijn. Aan de Haagsche Hogeschool doceert men geen geschiedenis en dus bleven de meeste Maghreb-jongeren enthousiast. Hij wilde geen bruggen bouwen, dat kon alleen maar tussen twee bergen, maar de moslimjeugd ligt in het ravijn, dan moet je gewoon deuren inslaan.

Hun assertiviteit kreeg in de persoon van Jahjah een eloquente gedaante. Hij was immers de dag ervoor nog door ‘Buitenhof’ uitgenodigd naast minister van Staat Hans van Mierlo en de zionist, prof. Krefeld uit Israël. In die hoge sferen had hij briljant (volgens mij en ook volgens Van Mierlo) de tegenaanval ingezet tegen de Amerikaanse en Israëlische Midden-Oosten-politiek. Doordat de Nederlandse regering zoals te doen gebruikelijk slaafs achter Washington aankuiert, vind niet alleen de zich met de Palestijnse vrijheidstrijders identificerende moslimjeugd, maar ook enige lieden van de vredesbeweging in hem een begenadigd voorman. Het is waarschijnlijk, dat de Midden-Oosten-politiek de ware drijfveer van deze Libanees is. Hij zegt als arabier natuurlijk niet de turken te kunnen vertegenwoordigen, maar nog wel de marokkanen die zich hier zo onderdrukt voelen (, behalve misschien zich historisch bewuste hamitische Kabyl ?).

Hij zegt dan wel de islam niet te willen misbruiken om te onderdrukken, maar hij is een duidelijke panarabist, want hij is voorstander van de invoering van het arabisch als facultatief vak in het middelbaar onderwijs onder de merkwaardige opmerking dat dan berbers en turken een vreemde taal moeten leren, omdat dat nu eenmaal de taal van de Koran is. Hij stelt dat ‘Assimilatie en integratie racistisch, zo niet fascistisch zijn; moslims zijn Belg en Nederlander en hebben de volste burger­rechten, ze laten zich niet meer wegzetten als achterlijken.’ Deze assertiviteit is dus duidelijk gericht tegen aanpassing aan de westerse samenleving. Maar assimilatie en integratie in het panarabisme onder de islam als ideologie en religie, dat is dan natuurlijk geen kwalijk imperialisme, de Dar-el-Islam met als machtig centraal rijk een arabische wereld van de Indische tot de Atlantische oceaan ?

Hoe nuttig was die AEL wel voor de emancipatie van de moslema’s ? Nou, er is van de 4 bestuursleden één vrouw, 25 % vrouwen, dat halen de Nederlandse partijen niet ! De AEL komt juist op, niet voor de verwesterste vrouwen, maar voor de volle rechten van de moslema om gehoofddoekt of gesluierd aan de samenleving deel te nemen. Desgevraagd stond het moslema’s vrij zich binnen de AEL apart te organiseren, vrouwenemancipatie was immers overal en altijd een langzaam proces. De moslema’s lieten zich gewillig afpoeieren.

Hoe stond het met toelating tot de AEL van homo-berbers ? ‘We hoeven het bij de toelatings­gesprekken niet te weten’. De spanning bij de afgeknepen moslema’s ontlaadde zich nu in een daverend applaus. Wat had hij het toch diplomatiek ontweken. Waarom onderschreef hij de shari’a niet ? Ja we willen alleen geen blinde toepassing ervan en niet alleen van het strafrecht, maar ook van de zakat (aalmoes), de religieuze basis van een sociaal vangnet voor het gezin als hoeksteen van de samenleving. ‘Wij zijn moslim-democraten’, die verschillen niet veel met christen-democraten’.

De AEL is ook tegen prostitutie. Maar als deze kwestie expliciet wordt toegespitst op ‘lover boys’ van wie iedereen in de zaal weet dat die altijd Marokkanen zijn, dan mag van de zaal het beestje niet bij zijn naam worden genoemd.

In Nederland ging het islamitische beschavingsoffensief al beter van de grond met 39 moslimscholen. En de multiculturele samenleving kwam ook de autochtonen ten goede, beweerde Jahjah. ter plekke. Hoezo ? Jahjah: ‘De Europese beschaving is niet alleen judeo-christelijk; van af het moment dat Europa het predicaat beschaving verdiende was het ook islamitisch’. Dit nu doen alle moslims, ze ontkennen altijd de pre-islamitische beschavingen, zoals de Byzantijnse, Zoroastrische, Armeense, Koptische, zelfs de Kabyl-beschaving en recentelijk nog wereldwijd aanschouwelijk gemaakt door de Taliban door de vernietiging van enige eeuwenoude Boeddha-beelden.

Alleen in Iran hebben de shi’ieten pluralisme geduld en de pyramides in Egypte waren eenvoudigweg te groot om ze weg ter toveren. Maar Jahjah ging veel verder met zijn geschiedvervalsing: ‘De Verlichting was gebracht door de islam in Andalusië toen Europa nog wetenschappers op de brandstapel zette’. Even voor de goede orde, inderdaad hebben arabische schriftgeleerden menige belangrijke bron van de antieke wereld voor Europa ontsloten, zoals Aristoteles. Maar dit was geen verdienste van de islam; deze geleerden waren zelf door de geloofsgenoten bedreigd. Bovendien is de redenering, dat wanneer er een roemrijke verlichte periode in het verleden is geweest, dit een bewijs is voor de huidige superioriteit, net zo zot als te beweren, dat Nederland machtiger is dan Amerika, omdat enige eeuwen geleden de Nederlander Peter Stuyvesant het land waar nu New York ligt, van de Indianen kocht. Na de grote hervorming van de 19e eeuw, de zogeheten salafiyyah heeft de islam helemaal geen ‘aggiornamento’ gekend.

Toen heb ik toch maar mijn mond opengedaan. Ik heb als enige Nederlander te midden van 500 moslims de Westerse beschaving verdedigd, voornoemde geschiedvervalsing weerlegd en gesteld, dat wij na eeuwenlange godsdienstoorlogen er achter waren gekomen, dat niemand de waarheid in pacht heeft, niemand zich uitsluitend kan beroepen op louter zijn god en geloof als absolute waar­heid. Persoonlijk vind ik het veelgodendom van germanen, grieken en hindoe’s veel beschaafder dan de later uit Syrië afkomstige monotheïsmen: de joodse, christelijke en islamitische godsdien­sten. Maar ik kreeg de kans niet om dat uit te brengen, de sfeer was al om te snijden, dit was immers een wervingsbijeenkomst van de moslimzuil, geen multicultureel debat. Ik heb maar een concrete tegenwerping gemaakt: “Als ik als niet-moslim als transculturele maatstaf van beschaving hanteer, hoe mensen met hun medeschepselen omgaan, en ik lees ook in de koran dat je dieren zo snel en pijnloos mogelijk moet slachten en we hebben nu een nieuwe techniek: een aan de halssnede voorafgaande electrocutoire bedwelming, dan is het dus tegen uw eigen ethiek om hierover niet eens een technisch-veterinaire discussie aan te gaan ? Wilt U die met mij gaan voeren ?” Maar 500 moslimjongeren braken in een hysterisch boegeroep uit, U weet wel het discussieniveau van ‘Het Lager Huis’ van Paul Witteman en Marcel van Dam. Ik schreeuwde nog door de microfoon: “Hoort U de hysterie, hoort U de hysterie ?” Maar Jahjah antwoordde niet meer, het was niet nodig, hij had alle moslimhartjes alweer in zijn zak, dierenleed als basis van de islamitische identiteit en saamhorigheid. Wie wreed naar dieren zal het naar mensen ook wel worden. Vaststaat, dat er een nieuw élan is ingeblazen in een assertieve moslimjeugd, die vol haat tegen de westerse beschaving zit en op ontploffen staat.

Wanneer ? Jahjah gaf het aan: ‘In 2015 zullen de moslims tweederde van de stedelijke bevolking in Europa uitmaken, dan moeten we klaar staan met de institutionalisering van onze beweging.’ Zo als al tweemaal, zal dus Europa ten prooi vallen aan de aloude demografische veroveringsstrategie van de islam, het omslagpunt van de Dar-el-Kafir (heidens gebied), via Dar-el-Sul (moslims nog in minderheid, cf ons woord sullig) naar Dar-el-Islam (iedereen onder shari’a-wetgeving) zal binnen de komende decennia worden bereikt. In weerwil van de slapende progressieve Europese élite, die haar verzet tegen de Amerikaanse hegemonie nu gesteund weet van de 16 miljoen moslims in Europa, maar de ogen sluit voor de omvolking en het verval van Europese identiteitsbeleving.