Russisch Verzet tegen ethnisch geweld in Tver. (Stad tussen Sint Petersburg en Moskou).

Onderstaand artikel is uit het Russisch vertaald door Alfred Vierling:
bron van Russisch artikel

Commentaar door Alfred Vierling: Ik herken feilloos in het verraderlijk en lamhartig gebrek aan optreden van de Tverse autoriteiten, de conspiratieve bewilliging in de islamisering en in de ethnische omvolking van de Europese Unie, aslmede de berusting in de toenemende ethnische geweldsexplosie tegen de autochtone bevolking door de Regeringen van de EU-lidstaten en de Europese Commissie.

Russisch Verzet in het Land van Tver. (Stad tussen Sint Petersburg en Moskou).

Hoge ambtenaren en bandieten uit ethnische minderheden verklaarden ons de oorlog om ons helemaal uit te roeien. Onlangs nog speelde de vraag naar nationale identiteit nog helemaal niet zo in Tver. Het is een gewone doorsnee Russische stad, waarin normaal Russische vreugde en verdriet beleefd wordt. Het leven in Tver kenmerkte zich door opvallende rust, wat met name tot uiting komt in het meegaande karakter van zijn inwoners. Deze Karelische onverstoordheid werd vermorst door de politiek van pappen en zoethouden door het Tvers gemeentebestuur en door uitspraken van prominenten.

Maar het was de Tverse berken niet voor altijd voorbehouden met de zachte wind te fluisteren in de vredige Tverse bosjes: Donkere wolken pakten zich samen en de storm brak los. En de storm staat met zijn zwarte onweerswolken op het punt om de berken met wortel en tak uit te rukken. Om deze storm met zijn zwarte hart morren alle Russische berken, want het geraas van deze uitzinnige onheilspellende orkaan laat niemand koud en onverlet.

Dus onze stapelwolken pakten zich al heel lang samen. Het eerste gedonder drong al zelfs in 2010 door, toen bendes van minderjarige gasten van gene zijde van het Kaukasusgebergte, van 15 of 16 jaar oud overgingen tot plundering en het in elkaar slaan van hun leeftijdgenoten. Russische kinderen werden door hen in alle openheid onder bedreiging gedwongen tot ‘samenwerking’, dat wil zeggen deelname aan de gevechten zij aan zij met de Azerbeidzjaanse jongeren. Al enige tijd durven ouders hun kinderen niet meer buiten te laten spelen en hun niet vertellen over de scholen, waar schofterige inwijkelingen hun orde opleggen , terwijl ze zich ophoog werken met het geld afgetroggeld van hun Russische leeftijdgenoten. Met de grootste moeite heeft men de golf van geweld tegen de Russische kinderen weten te beslechten.

Hierna stonden de rapporten steeds vol met informatie over inter-ethnische conflicten. Waarbij de aanstichters gewoonlijk de nieuwkomers waren, die zich heer en meester wanen en waar hun de Russen tot ‘vee’ moesten dienen (in alle opzichten). Het laat zich denken, dat om alle gebeurtenissen te beschrijven, onophoudelijk dag en nacht doorlezen niet zou volstaan, maar die taak hebben wij ons dan ook niet gesteld.

Heel succesvol begonnen met de aanpak van die geimporteerde buitensporigheden was de bekende Tverse prominent Ivan Kapychev. Hij begon binnen het kader van de ‘Volksraad’ en stond daarna op eigen benen. Het lukte hem om veel nationalistisch georienteerde activisten en zelfs mensen die nou niet zo met Rusland en het Russische volk bezig zijn en bloc te verenigen en ook om een zeker contact te leggen met de autoriteiten teneinde een dialoog te voeren namens de activistisch geworden Russische mensen. Hij was daarin heel succesvol tot voor kort, namelijk tot 2013.

Dit jaar in de Terse regio stond in het teken van een sterk stijgend aantal inter-ethnische conflicten, eigenlijk een botsing tussen beschavingen. Wat zich voordoet is het natuurlijke verlangen van een
sterk en gezond Fremdkörper om zich een dominante positie te verwerven ten detrimente van een aan een in moreel maar ook fysiek opzicht ontbindend en door corruptie en landverraad ingevreten Russisch organisme. Deze ziekelijke toestand wordt van boven af opgelegd, omdat elke uiting van onafhankelijkheid, elke uiting van ontevredenheid door de gewone Russen en zelfs hun verlangen naar een ordentelijk bestaan door het Russische staatsapparaat wordt gezien als een teken van verzet tegen de staat zelf, wat nogal voor de hand liggende gevolgen met zich brengt.

Het wordt nog gevaarlijker, als afgezien van deze trieste situatie nepotisme in het spel komt en het door de vingers zien van praktijken van machtige (maar oneerlijke) lieden en het morele verval van de macht, wat duidelijk leidt tot zijn eigen verlies aan autoriteit, dus van zowel bij de machthebbers zelf als bij het volk, dat dan ook niet meer op hen stemt. Dat is nu precies wat zich in de Tverse regio heeft voorgedaan. De klassiek Russische stad is zich van zijn eigen avondlandse geschiedenis weer bewust geworden. De volksraad van weleer werd weer spreekbuis om de algehele onvrede te uiten. Je zou toch denken, dat we ons moeten verheugen: Wij hebben een manier gevonden om met jullie te communiceren, beste bureaucraten, Denk eens aan ons! Hoor ons eens aan! Wij willen een dialoog! Wij, jullie kiezers, wij willen een stem in het kapitel! Aanleiding tot de volksraad was het actuele bloedbad onder vreedzame gewone Russen aangericht door Azherbeidjani’s afkomstig uit Centraal Azie, wat voorafgegaan werd door verkrachtingen en pogingen tot verkrachting van Russische kinderen, evenals veelvuldige ‘krachtmetingen’ met bewoners uit de Kaukasus, dit keer in het clubgebouw. De organisatoren van de bijeenkomst waren Pavel Kljosov en Ivan Kapysjev. De eerste liep een schot in de kaak op, van de tweede fikte de auto af.

Het is misschien te vroeg om commentaar te leveren, maar deze samenloop van omstandigheden roept akelige gedachten op.

Zo’n vijfhonderd mensen kwamen bijeen, eisen werden gesteld. De aan het bloedbad en aan de schietpartij schuldige misdadigers gearresteerd (maar zo laat zich raden niet alle). De volksvertegenwoordiging moet het initiatiefwetten voorstellen om de orde te vestigen in de Tverse regio….

Helaas. Duizende Tverse stemmen zijn nog geen rooie cent waard. De organisatoren van de volksraad hebben weliswaar aanzienlijke lichamelijke of materiele schade geleden, maar ze waren ervoor gewaarschuwd, dat extremisme niet ontvankelijk wordt verklaard.

En opnieuw een donderslag, ditmaal in Udomlya. De bewoners zijn de ethnische criminaliteit zat en de maatschappelijke onverantwoordelijkheid van de autoriteiten beu en komen in opstand. Op hun uitnodiging kwamen medestanders te hulp uit Sint Petersburg om de Udomlyaanse burgemeester uit zijn post te ontzetten. Uiteraard kwam de reactie genadeloos snel: De mensen uit Sint Peterburg konden de stad nog wel verlaten, maar de plaatselijke bevolking, waarvan de meesten amper persoonlijk wat van doen hadden met de organisatie van het protest, onderging de nodige represailles.

Blijkbaar werd alle macht aangewend om het burgerverzet tegen de bandeloosheid van de ethnische bandieten hard te onderdrukken. De groeiende ontevredenheid met die actieve Basmachi en met degenen die hun vreselijkste macht verborgen houden wordt met de dag nog sterker en wel omdat het gezag geen constructieve dialoog wil aangaan, zelfs niet met de aan het regiem meest getrouwe gezichten, met werkelijk geen woord gerept over het initiatief van de spontane massaal bezochte bijeenkomsten.

Alle huidige besturen van Tver en de Tverse regio zijn via de Rjazaanse aangestelde Sheveliev
innig verbonden met de eigenaar van de Tverse bouwbusiness , die ook door nevenactiviteiten aan het hoofd staat van de Azerbeidjaanse gemeenschap in Tver , Sardar Abdullayev, waarbij ze Sheveliev al kenden uit hun studententijd.

De meest gewetensvolle veiligheidsfunctionarissen verklaren, dat zij hun oren volkomen moeten laten hangen naar de Azerbeidjaanse lobby en de oekazes uit Moskou.

De laatste ‘vergeldingsactie’ door de multinationale groepering was het door twee mannen die naar hun uiterlijk te oordelen afkomstig waren uit de Kaukasus in elkaar slaan van een afgetreden gedeputeerde uit de gemeenteraad van Tver, thans een pro-Russisch georienteerde prominent: Vyacheslav Zhigareva. Hij werd niet alleen in elkaar geslagen, maar ook nog eens daarna door de politie gearresteerd, waarna de rechtbank die afranseling snel afdeed en achter gesloten deuren hem veroordeelde tot tien dagen ‘administratieve opsluiting’. Zoals het spreekwoord luidt: ‘Is fecit cui prodest’ (Hij deed het die er baat bij heeft).

De overheid vraagt gewoon op beschaafde wijze aan de Azerbeidjaanse en Techtcheense diaspora om opvoedkundige gesprekken te voeren met hun eigen landgenoten, maar het de laatste zes maanden zijn wel een astronomisch aantal gesprekken gevoerd, maar werd geen rekenschap gevraagd van enige gast uit Moskou. Zoals zich laat denken, hebben allen als een stem de mond vol van tolerantie, interculturele samenwerking en de ontoelaatbaarheid van Russisch ‘extremisme’, wat is feite neerkomt op het samen met de culturele minderheden als uit een mond door de overheid erkennen van de onwettigheid van elke vorm van burgerlijke onvrede en ongehoorzaamheid aan de corrupte bureaucratie, die bereid is om de gewone Russen uit te leveren aan de verscheurende willekeur van de etnische bendes.

Deze Tverse overheid heeft niet alleen een opmerkelijke afgestomptheid aan den dag gelegd, maar heeft ook in feite een vernietigingsoorlog verklaard aan zowel de Russisch politieke activisten als ook aan de gewone burgers, die ver van de politiek af staan, maar wel bereid zijn om op te komen voor hun belangen, wanneer de ethnische criminelen bij hen thuis op de deur komen kloppen.

Met deze (tot nu toe) trieste noot moet het verhaal eindigen over het zware dagelijkse leven van stille, beschouwlijke hun eigen volk met hart en ziel liefhebbende mensen, in wier ziel de noodklok van hun ondergang weerschalmt en de wonde in het hart wordt gevoeld als elke wond toegebracht aan welke bloedverwante landgenoot dan ook.

Ja er kwam een storm aanbrullen en deed de berken buigen, maar er is geen kracht zo sterk, dat die alles met wortel en tak kan uitrukken. Zo’n kracht bestaat niet!

Bron: Andrey Bobrov. -1 juli 2013 (echte naam bij vertaler av bekend)
(standpunten hier ingenomen zijn niet per se het officiele partijstandpunt)

kijk ook naar Volkskrantartikel: