In Memoriam: Joke Kniesmeijer

Op 20 december 2008, Woensdag jongstleden is Joke Kniesmeijer van de Anne Frank Stichting overleden en in de Volkskrant (van welk volk is dat de krant?) bejubeld als strijdster tegen het racisme. Zie link voor de ideologische achtergrond van de strijd tegen racisme door de Anne Frank Stichting tegen racisme.

Nou, dat kan een onsje minder, want ze was weliswaar voorstandster van de multiraciale en multiculturele samenleving, maar natuurlijk niet als het om de joodse natie gaat. Zij zette alle middelen in: het uitbrengen van een boekje ‘Feiten en Argumenten tegen 22 vooroordelen tegen butienlanders’, maar weigering van discussie over mijn weerleggingen ervan; het hardhandig laten verwijderen van mij van discussiefora, het verdachtmaken van mij in eigen politieke kring door te suggereren, dat ik omwille van een functie nodig voor de garantstelling van een Filippijnse vriend bereid was ‘neofascisten’ uit eigen kring aan de Anne Frank Stichting uit te leveren; het voorbereiden, verzamelen in de Brabant-hallen en oproepen van een heus ‘autonomenleger’ dat de vergadering van de Centrumpartij in Boekel dd 14 mei 1984 beschoot en met fosforbommen uitrookte. Iedereen die de ondermijnende gevaren voor de Europese bevolking en beschaving voorzag is door deze ideologie verdacht gemaakt.

De politieke moorden op Fortuyn en van Gogh en nog meer het antijudeaïsme van de neomoslims hebben haar ideologisch ingehaald en ze werd de Anne Frank Stichting uitgesodemieterd. Daarna is zij verzuurd en nu dus vroegtijdig gestorven. Ik erken haar idealisme, maar deel niet haar ideaal, een multi-etnische maatschappij onder joodse leiding (Coudenhove-Kalergi die op het Wener Kongres sprak over een Euraziatisch negroide toekomstras voor Europa onder joodse leiding); haar idealisme heeft ons land opgezadeld met een anderhalf miljoen tellend lompenproletariaat, dat wegens de huidige economische crisis voltallig ten laste komt van de autochtone productieve bevolking; hun ‘integratie’heeft al zeker 100 miljard euro gekost. Maar als roepende in de woestijn weet ik ook wat het is om unzeitgemäß te moeten leven en wat ervoor nodig is om als displaced person te moeten overleven in een decadente zelfdestructieve aan idealen vijandige maatschappij en voel me meer verwant met haar dan met de matte meute van de borrelnotencultuur en luxe keukenblokken. Racisme is inderdaad afschuwelijk en moet inderdaad worden bestreden, maar het ware beter geweest die te voorkomen door de immigratie niet te laten uitgroeien boven de grens van de sociaal-economische maar vooral ook culturele opnamecapaciteit van de ‘ontvangende ‘gemeenschap.

Inmiddels heeft zelfs de joodse gemeenschap begrepen, dat de ideologie van Kniesmeijer en Donselaar (zie donselaritis gravis gravis)van de Anne Frankstichting zijn uitgemond in het tegendeel van zijn doel: een joodse beheersing van de Germaanse Herrenvölker als bemiddelaar tussen immigranten en autochtonen, maar vooral door een pleidooi voor positieve discriminatie. Toen de eerste islamitische bommen bij de synagoge lagen ging men zijn foutieve inschatting beseffen en thans is het alleen nog mogelijk om de islamisering te bekritiseren vanuit zionistisch perspectief: Hirshi Ali (American Enterprise Institute), Geert Wilders met zijn gejubel over Israel als frontstaat van Europa (quod non); wie dat doet vanuit Germaanse optiek, vanuit zijn eigen Europese wordingsgeschiedenis blijft in de joodse ogen nog steeds racist, fascist of in ieder geval extremist.

Ik voel me toch wel meer verwant met Duyvendak die wil terugblikken op de radicale bewegingen van de jaren tachtig, maar dan wel in open discussie en niet zo schijnheilig als hij met uitsluiting van je ideologische tegenstanders. Het is dit zichzelf gegeven primaat van het gelijk wat ook Joke Kniesmeijer, een bastaardnaam van kniesoor en kletsmeijer, net zoveel heeft onteerd als dat zelfkritiek haar heeft ontbeerd.