Alfred Vierling » Uncategorized » ICTY Internationaal Tribunaal voor ex Joegoslavie nogmaals kritisch belicht. cf mijn eigen bijdrage op homepage.
ICTY Internationaal Tribunaal voor ex Joegoslavie nogmaals kritisch belicht. cf mijn eigen bijdrage op homepage.
Zo verkrachtte het Joegoslavië Tribunaal, dat geen bewijs tegen Milosevic vond, het recht
Westerse propaganda ten voeten uit: Schandalige rechtsgang tegen Milosevic, waar enkel totaal ongeloofwaardige ‘getuigen’ tegen konden worden opgevoerd
Het Joegoslavië Tribunaal in Den Haag, dat eind vorig jaar werd opgeheven, werd door de gevestigde orde in politiek in media geroemd als hèt voorbeeld van eerlijke internationale rechtspraak. De feiten brengen echter een totaal andere realiteit aan het licht, één die door datzelfde establishment het liefste verborgen wordt gehouden. Zo werd voor het grote publiek verzwegen dat het Tribunaal uiteindelijk zwart op wit constateerde dat er geen bewijzen tegen de zogenaamde ‘oorlogsmisdadiger’ Slobodan Milosevic waren gevonden. Ook de behandeling van Milosevic zelf in zowel de rechtbank als de gevangenis kan niet anders dan oneerlijk, schandalig en mensonterend worden genoemd.
‘Echte vraag is hoe dit schandalige Tribunaal zo lang kon doorgaan’
Het Joegoslavië Tribunaal kreeg een ‘passende’ afsluiting met de zelfmoord van Slobodan Praljak in de rechtszaal. Iedereen vroeg zich af hoe hij het gif naar binnen had kunnen smokkelen. Volgens onderzoeksjournalist Arnold Sandhaus, die in 2002 gedurende lange tijd het proces tegen Milosevic bezocht, had de werkelijke vraag moeten zijn hoe de wereld ‘dit schandalige Tribunaal, waarin er geen onderscheid was tussen rechters en aanklagers, 24 jaar lang kon laten heersen’.
Amerikaanse regering besloot officieel nepnieuws te gaan verspreiden
Sandhaus besloot het proces persoonlijk te gaan volgen nadat de New York Times had bericht dat de Amerikaanse regering een PR-bureau in de arm had genomen om zowel vriend als vijand met officieel ‘fake news’, oftewel nepnieuws, te gaan overspoelen, om zo de publieke opinie te manipuleren. We weten inmiddels allemaal hoe succesvol dit is geweest, want ook ‘onze’ eigen officiële media fungeren inmiddels als pure propagandakanalen, waarin het nepnieuws eerlijke berichtgeving inmiddels bijna compleet heeft verdrongen.
Media zwijgen over rehabilitatie Milosevic
Op pagina 1303 van de 2615 pagina’s tellende veroordeling van Radovan Karadzic in maart 2016 stond letterlijk de conclusie dat men geen bewijs voor de veroordeling van Slobodan Milosevic had kunnen vinden. Geen enkele politicus of media orgaan vond het echter waard om ook maar één woord over deze rehabilitatie van de zogenaamde ‘slachter van de Balkan’, zoals het Westen hem noemde, te zeggen. Milosevic werd in 2006 op 64 jarige leeftijd onder verdachte omstandigheden dood in zijn cel aangetroffen.
Milosevic voortdurend de mond gesnoerd
Tijdens de rechtszittingen in een klein zaaltje waren het publiek en de journalisten door een kogelvrije glazen wand afgeschermd, waardoor oogcontact met Milosevic vrijwel onmogelijk was. Sandhaus schrijft dat Milosevic in tegenstelling tot wat de media berichtten zeer beheerst was, terwijl hij voortdurend werd onderbroken en de mond werd gesnoerd, soms zelfs letterlijk door hem zijn microfoon af te pakken. Keer op keer bleken de getuigen tegen hem, die zijn zogenaamde ‘volkerenmoord’ en ‘etnische zuiveringen’ moesten helpen bewijzen, namelijk met een mond vol tanden te staan, en niet tegen zijn vragen en kennis op te kunnen.
Getuigen blijken niets te weten
Veel getuigen, die ‘voor hun veiligheid’ achter een gordijn zaten, wisten zelfs op de simpelste vragen van Milosevic geen geloofwaardig antwoord te geven, waardoor al snel een ander beeld van wat zich werkelijk op de Balkan heeft afgespeeld naar voren kwam. Een getuige verklaarde als arts op etnische gronden te zijn gediscrimineerd, maar toen Milosevic zowel naam als plaats van zijn kliniek noemde, gaf deze getuige toe daar normaal als vrouwenarts te hebben kunnen werken, en nog steeds normaal zijn pensioen ontving.
Getuigen vielen vooral op door het niet kunnen noemen van locaties en datums. Iemand die beweerde te hebben gezien hoe Servische soldaten in zijn dorp gruwelijkheden hadden begaan, moest toegeven dat hij zich in die periode in de kelder had verstopt. Dat duidt eerder op (NAVO) luchtaanvallen. Dat wat als ‘deportaties’ te boek stond, bleek juist het in veiligheid brengen van burgers vanwege deze NAVO bombardementen te zijn. En waar gemoord werd, bleek altijd het UCK (het door het Westen gesteunde paramilitaire, overwegend islamitische Kosovo Liberation Army (KLA)) in de buurt te zijn geweest. Bovendien bleken meerdere getuigen hun verhaal enkel ‘van horen zeggen’ te hebben.
Vragen over geweld Albanezen en NAVO niet gewenst
‘Zo waren we getuige van een wreed kat-en-muis spel, waarbij het Tribunaal hardnekkig probeerde om de UCK- en NAVO aanvallen als niet-bestaand neer te zetten,’ aldus Sandhaus. ‘Niet één getuige kende UCK-strijders, en niemand had iets over UCK aanslagen gehoord. Bombardementen op slechts enkele kilometers afstand zouden niet zijn gehoord, en zouden thuis nooit een gespreksthema zijn geweest. Klaarblijkelijk was men daar in Nederland beter over geïnformeerd dan ter plekke.’
Vragen over het UCK/KLA of de NAVO werden door rechter May bliksemsnel als ‘niet relevant’ van tafel geveegd. Dat lukte niet altijd, zoals in het geval van een man die bleef beweren geen enkele band met het UCK te hebben, en zelfs nog nooit van die organisatie te hebben gehoord. Toen Milosevic hem vroeg of zijn zoon, die hij bij naam kende, inderdaad lid van het UCK was, gaf deze ‘getuige’ echter meteen toe. De man haastte zich echter de verklaren dat er in zijn dorp ‘geen enkel UCK lid’ was, ondanks het feit dat op het centrale plein van dat dorp een gedenkteken voor… gevallen UCK leden staat.
Kroongetuige gechanteerd om valse verklaring te geven
Zodra Milosevic een getuige op dergelijke wijze in de hoek had gedreven, greep rechter May streng in, en snoerde hij hem de mond. Hoogtepunt was de moed van Radomar Markovic, de chef van de geheime dienst die als kroongetuige naar Den Haag was gehaald om te bevestigen dat Milosevic het bevel tot etnische zuiveringen had gegeven. Tot ontzetting van het Tribunaal besloot hij echter om de waarheid te vertellen, door exact te beschrijven hoe hij werd gechanteerd om tegen Milosevic te getuigen. Dat kwam hem op de wraak van de rechters te staan: 40 jaar gevangenisstraf. Had hij wel (valselijk) tegen Milosevic getuigd, had men hem immuniteit verleend.
Rechters beschermden ongeloofwaardige getuigen
Een zeer geëmotioneerde getuige verklaarde op een afstand van 400 meter te hebben gezien hoe Servische soldaten in een bos hun op gruwelijke wijze omgebrachte slachtoffers in een kuil hadden gegooid. Eén van de Amici Curiae (drie door het Tribunaal aangestelde juristen die erop moesten toezien dat het proces eerlijk verliep) vroeg daarop hoe het mogelijk was om op zo’n grote afstand door zoveel bomen heen te kijken. Op een foto was namelijk te zien hoe dat gat werd omringd door zeer dikke bomen.
De getuige antwoordde dat de bomen geen bladeren hadden, ook al was het 24 maart en is de lente in dat gebied dan allang begonnen. Rechter May zag de bui alweer hangen, en greep in. Met dreigende stem vroeg hij de Amicus Curiae of hij twijfelde aan wat de getuige had verteld. Die had echter niet meer dan een simpele vraag gesteld, waar bepaald geen geloofwaardig antwoord op was gekomen.
Uitputtingsslag om NAVO aanvallen te rechtvaardigen
De verdediging van Milosevic trad volgens Sandhaus sterk op. ‘Eigenlijk alles van de aanklagers werd hun uit handen geslagen. Meer en meer maakten de getuigen een onbetrouwbare indruk, waardoor de aanklagers naar andere middelen grepen.’ Die bestonden uit onder andere het indienen van 120 schriftelijke getuigenverklaringen als bewijsstukken. Dat werd ondanks protest van Milosevic en de Amici toegelaten. Sandhaus: ‘We werden steeds meer getuige van een uitputtingsslag waarin de postume rechtvaardiging van de NAVO aanvallen op het spel stond.’
Onmenselijke behandeling
Tijdens het proces werd Milosevic onmenselijk behandeld. In zijn cel werd hij 24 uur per dag met camera’s in de gaten gehouden, mocht hoogstens één keer per week bezoek ontvangen –als dat al werd toegestaan-, en zelfs zijn arts werd hem ondanks zijn hartproblemen vaak onthouden. De gevangenistelefoon, zijn enige contact met de buitenwereld, was vaak ‘defect’, en gesprekken die wel konden plaatsvinden werden zomaar ineens afgebroken; weekendbezoek van zijn vrouw werd afgewezen, en zelfs zijn raadsman Ognanovic moest iedere keer maar afwachten of hij überhaupt tot de rechtszaal werd toegelaten. Zelfs de geringste handbeweging in de rechtszaal kwam Milosevic op een terechtwijzing van het bewakingspersoneel te staan.
Hoezo ‘open en eerlijk’ proces?
Gedurende de zittingen kreeg Milosevic geen seconde pauze, terwijl de aanklagers elkaar steeds mochten ‘verversen’. Het toelaten van zoveel schriftelijke getuigenverklaringen dwong hem ertoe om ’s avonds, na een urenlange zware zitting, in zijn eentje een hele stapel verklaringen door te nemen.
Naast open zittingen waren er ook gesloten zittingen, waarin ‘beschermde getuigen’, zonder naam en zonder gezicht, aan het woord kwamen. Die werden ertoe aangezet om belastende verklaringen af te leggen, waarvoor hen immuniteit werd beloofd. Desondanks hadden de media het over een ‘open en eerlijk proces, een voorbeeld voor wereldwijde rechtvaardigheid, dat door niemand ontkend kan worden.’
Oorlog na gemanipuleerde beelden
De Franse advocaat Vergès, die de illegitimiteit van het Tribunaal voor het Europese Gerechtshof bracht, werd niet tot Milosevic toegelaten, waardoor het proces werd lamgelegd. Ook Amnesty International wilde niets voor hem doen. Ondertussen hield het International Committee to Defend Slobodan Milosevic een persconferentie waarin opnames werden getoond van de Britse zender ITN uit 1992, die door gemanipuleerde beelden de indruk had gewekt dat er een Bosnisch-Servisch concentratiekamp bestond. Twintig minuten (!) na het uitzenden van die beelden verklaarde president George Bush sr. dat ‘Servië daar de prijs voor zal betalen’…
Lachwekkend schouwspel
Het Haagse toneel van ‘wereldwijde gerechtigheid’ was in werkelijkheid dan ook een lachwekkend schouwspel, een tragikomedie. Zo werd een getuige keer op keer gevraagd hoe hij wist dat het soldaten waren die zijn dorp waren binnengetrokken. ‘Omdat ze uniformen droegen.’ ‘Wat voor kleur?’ ‘Ik begrijp de vraag niet.’ Op de herhaaldelijke vraag wat voor uniformen dat dan waren, moest de getuige het antwoord schuldig blijven. Ook toen hem (of haar) foto’s van verschillende uniformen werden getoond, wist de ‘getuige’ daar geen onderscheid in de te maken.
Conclusie verzwegen, Westerse nepnieuws oorlog gaat door
Eigenlijk was dit geen tragikomedie, maar een regelrechte ‘krimi’, waarin de spot werd gedreven met het rechtsgevoel en de menselijkheid, zo besluit Sandhaus. ‘Als ik ’s avonds weer thuis kwam en zag hoe de media over de procesdag waar ik bij was geweest berichtten, werd me ik wederom bewust van de enorme macht van de pers. En nu, na 24 jaar oneerlijke strijd, na ongeveer 400 getuigen, honderdduizenden documenten en zo’n 200 video’s, bekent het Tribunaal heimelijk geen bewijzen te hebben gevonden tegen Milosevic. De gezamenlijke Westerse pers heeft hem allang veroordeeld, maar nu zwijgen ze. Ook dit zwijgen is onderdeel van de (desinformatie- en nepnieuws) oorlog.’
Ook tijdens het proces tegen Mladic bleek dat het uitmoorden van Servische (christelijke) dorpen door moslims –die nota bene door het Westen waren bewapend- de echte aanleiding was van de Balkanoorlog (zie link onderaan). Dit werd en wordt echter verzwegen, want in de ogen van de door links gecontroleerde Westerse media mogen duidelijk alleen moslims de slachtoffers zijn, en is bijna alles wat blank en christelijk/conservatief en/of niet tegen Rusland is, automatisch ‘fout’ en ‘dader’.
Xander
(1)Fassadenkratzer
Filed under: Uncategorized
Recent Comments