´Voor wiens rekening maken we (Russen) vrienden?´ door Vladislav Imozemtsev

´Op wiens conto maken we vrienden ?´ door Vladislav Imozemtsev, een artikel uit Аpгументы у Факты (Argumenten en Feiten) nr 50 11-17 dec 2013, blz 10, vertaald door Alfred Vierling; Russische tekst onder vertaling toegevoegd
на русском языке под голландским перевода

door Vladislav Inozemtsev, directeur van het onderzoekscentrum van de postindustriële samenleving:

Door de confrontatie tussen Rusland en Europa inzake de mythische contrôle over de Oekraïne, die eindigde in een flagrante overwinning door het Kremlin, moeten we ons opnieuw afvragen, welke motieven gelden voor en voordelen zijn te behalen aan de post-soviet integratie.

De opstelling van de Europeanen in deze is in zijn geheel genomen begrijpelijk. Zij willen hun eigen handelsblok uitbreiden, temeer omdat hun export voor 86% bestaat uit industriële handelsproducten, die om vaststelling van douaneregels vragen.

Er zal geen grens aan worden gesteld, er kan altijd meer en duurder worden verkocht: Wie heeft er geen baat bij? Bij ons is alles anders: 68 % van onze export naar de Ukraïene, Wit-Rusland en Moldavië bestaat uit olie en gas: Zo werkt niemand eraan zijn inkoop te beperken. Daarbij komt, dat het zich laat denken, dat in het geval van ‘intensievere samenwerking’ met de republieken van de Russische Federatie wij ze alsdan lagere prijzen in rekening zullen brengen: Aan Minsk geven we nu al op voorwaarden die ook binnen Rusland gelden, Kiev heeft praktisch ook al kortingen zekergesteld.

Natuurlijk, Rusland heeft bondgenoten nodig. Maar wat voor bondgenoot komt er nou uit met die van Wit-Rusland, als meneer Loekashenko zich wel veroorlooft Russische zakenlieden welhaast in gijzeling te nemen, maar publiekelijk opeens opduikt met een claim op het gebied van Kaliningrad (Koningsbergen) en zich in 5 jaar nog niet eens de moeite getroost de souvereiniteit van Abchazië of van Zuid-Ossetië te erkennen? En als de geheime giften aan Wit-Rusland zo’n 3 tot 4 miljard dollar per jaar bedragen, welk bedrag komt er dan straks uit de bus voor onze overwinning in Kiev? Blijven we rond een rekening van 15 miljard dollar, dat meneer Janoekovitsj aan de Europeanen heeft ‘voorgesteld’, of is er sprake van ietsje pietsje meer?

In weerwil van alle bezweringsformules van onze autoriteiten nemen de handelsvolumen met de landen van de douane-unie praktisch niet toe. ( Met Kazakstan nemen ze wel toe, maar met Wit-Rusland af). Met de uitbreiding van onze integratie richting Midden-Azië openen we een weg voor half-legale leveringen uit China door Kyrgizië heen en door de toenemende samenwerking met de Oekraïne verplichten we ons om hun productie te kopen, hoewel we die zelf van inferieure kwaliteit inschatten.

Is het dan niet vreemd, dat we tegelijkertijd van onze autoriteiten te horen krijgen, dat de Ukraiense producten slechter zijn dan de Europese en dat daarom ”In Europa er niemand op zit te wachten” en
dat Rusland bereid is om, door de Oekraïne mee te nemen in de douane-unie, diezelfde handelswaar met genoegen massaal in te kopen? En dat we daarom geen belang erbij hebben, dat de Oekraïne zich ‘associeert ‘ met de Europese Gemeenschap en de kwaliteit van hun eigen producten verbetert, waaromtrent wij niet zoveel pretenties hebben? Ik heb nog geen steekhoudend economisch antwoord op die vraag vernomen.

Ik heb altijd op de bres gestaan voor de integratie (noot vertaler AV: bedoeld wordt van voormalige Soviet republieken) en zal dat blijven doen. Maar wel voor zo één, waarvan er economisch voordeel voor alle deelnemers is en waar bovendien er duidelijke gemeenschappelijke regels (plain field) gelden. Dat voltrok zich in Europa. Dat staat nu ook te gebeuren in de ASEAN. Maar in Rusland heerst een andere logica. Integratie is voor ons synoniem voor herstel van het Soviet Rijk. In dat geval moeten we dus voor onze politieke ambities betalen.

Ik zal geen oordeel vellen over de vraag of er een te hoge prijs voor betaald wordt, ik stel alleen maar vast, dat we ervoor betalen en gaan blijven betalen. Temeer daar zo’n integratie niet stabiel blijft. Neem nou Wit- Rusland ( en daarmee Transnistrië, Abchazié en Zuid-Ossetië) is dat nu soms opgehouden een een politieke banneling (outcast) te zijn ? Nee hoor. Noch dit land noch Kazakstan hebben het gemaakt bij de Wereld handelsorganisatie, ondanks hun toetreding tot zo’n douane-unie. Dit legt de vinger op ons voornaamste probleem: Wij stellen de politiek boven de economie, terwijl de hele wereld zich al heeft omgeschoold en zich orienteerde in tegenovergestelde richting. Zolang onze houding ongewijzigd blijft, zullen we dus onze partners blijven betalen. En dan er maar op vertrouwen, dat ze mettertijd onze vrienden blijven.

[gview file=”http://www.alfredvierling.com/wp-content/uploads/2014/02/russart1.pdf”]