EU Cie en Parlement kwispelend schoothondje van Washington (Erik Juillot)

Nederlandse vertaling zonder bronvermelding volgt na verwijzing naar franse tekst hier

https://www.les-crises.fr/dernieres-nouvelles-du-bazar-de-bruxelles-par-eric-juillot/?fbclid=IwAR2FJxm11fwmWdyRjkTfp9VKNYgz3ikcu5mq4Wh_gOm8rN0zRadLaftJVv0

Een prachtige verklaring van slaafse liefde van Charles Michel, de “president” van de Europese Raad, aan de nieuwe Amerikaanse president: de Verenigde Staten en de EU “moeten samen de basis vormen van vrijheid, gelijkheid en een internationale orde gebaseerd op regels [ 1] ”.

Michel negeert blijkbaar dat de Verenigde Staten zichzelf niet als gelijken beschouwen in hun magnifieke strijd voor de planetaire triomf van de Amerikaanse vrijheid; het negeert ook bepaalde ongelukkige episodes van de afgelopen twintig jaar, waarin Washington nauwelijks de moeite heeft genomen met “regels” om militair in te grijpen (Servië, Irak …).

Hij heeft ook niet gehoord van de massale spionage die Europese staatshoofden en regeringsleiders ondergaan door de Amerikaanse diensten, hoewel Edward Snowden er ons nog niet zo lang geleden veel over heeft geleerd; hij is zich er tenslotte niet van bewust dat als, in Europa, sommige staten inderdaad op het internationale toneel rekenen, de EU als zodanig geen geopolitieke consistentie heeft; het kan hoogstens dienen als een regionaal relais voor Amerikaanse belangen en toegang tot “sancties” die vanuit dit land uitgaan.

Maar misschien is dit de enige ambitie van de heer Michel, die heel blij is om, in plaats van de klauwen van D. Trump, de openhartige knuffel, het schouderklopje en de oogverblindende glimlach te ontvangen die J.Biden misschien beloont ter gelegenheid van een internationale top.

Bovendien ontving de heer Barnier onlangs de prijs “Europeaan van het jaar” voor zijn eminente rol bij de voltooiing van de Brexit [2]: de EU beloont officieel de hoofdonderhandelaar voor zijn eigen uiteenvallen. Een visionaire beslissing.

Aan de andere kant een grappige tweet – naast vele andere – van Clément Beaune, staatssecretaris voor Europese Zaken: “Laten we niet vergeten hoeveel de euro ons beschermt tijdens crises. Zonder dat zou de rente op onze schuld twee keer zo hoog zijn (meer dan 30 miljard euro per jaar) “[3].

Afgezien van het feit dat de bewering in de tweede zin volkomen onnodig is, lijkt de heer Beaune zich er niet van bewust te zijn dat de eurozone de zwakste groei ter wereld in twintig jaar heeft gekend [4] en dat de Franse staat dat zonder deze trage groei niet zou doen. niet zo in de schulden gestaan ​​vóór de huidige gezondheidscrisis. Het negeert ook dat onafhankelijke landen, omdat ze hun munt hebben behouden, kunnen stoppen met vertrouwen op de obligatiemarkt om hun tekort te financieren, zoals het VK sinds afgelopen voorjaar heeft gedaan [5].

De krant Le Monde, in de uitgave van 27 januari, merkt op de voorpagina, een beetje spijt, op dat “Soevereiniteit het hele politieke debat doordringt”. Een professor van Sciences Po herhaalt echter het goede woord in de krant om haar lezers gerust te stellen:

“We moeten toegeven dat economische soevereiniteit in een geglobaliseerde economie samen wordt opgebouwd”. Alsof globalisering in haar principe niet schadelijk is voor soevereiniteit … Vereist elementaire samenhang niet de erkenning dat de bevestiging van soevereiniteit alleen kan worden opgevat in het kader van een veronderstelde demondialisering? Nee, beantwoordt de doxa, zonder de minste zorg voor argumentatie: “Om, net als de Engelsen, te zeggen” zullen we het beter alleen doen omdat we onze economische bestemming zullen beheersen “[…] is een slecht antwoord”, dat onder de “Chimera”.

Terwijl zijn opmerkingen worden gemaakt, stelt het IMF zijn groeiprognoses voor de hele wereld naar boven bij, behalve voor de eurozone, waar het ze met één punt verlaagt [6].

Tegelijkertijd geeft de commissie, sterk in de prerogatieven die haar zijn verleend door de verdragen die zijn ondertekend door onze glorieuze nationale vertegenwoordiging, haar dogmatisme de vrije loop en probeert ze de Franse regering de ontmanteling van EDF op te leggen [7]: zielige illustraties van “Europese soevereiniteit” zo geprezen door onze leiders, die de redactie van Le Monde niet overdreven ontroeren.

In de serie “Ik probeer te bestaan”: Het Europees Parlement

De geesten warmt de laatste tijd op in Straatsburg. Het Europese ‘parlement’ doet meer oproepen op allerlei terreinen. Op 20 januari hebben de leden daarvan met een overweldigende meerderheid [8] een resolutie aangenomen waarin wordt opgeroepen tot versterking van de communautaire sancties tegen Rusland en tot onmiddellijke beëindiging van de werkzaamheden aan de Nord Stream II-gaspijpleiding, die rechtstreekse bevoorrading mogelijk moet maken. Duitsland in Russisch gas over de Oostzee.

De resolutie komt tegen de achtergrond van de Navalny-zaak “nummer één tegenstander” van de president – om de term in alle westerse media te gebruiken – die werd gearresteerd bij zijn terugkeer naar Rusland een paar dagen eerder.

Parlementsleden slaan met deze resolutie drie vliegen in één klap: ze geven zichzelf de aangename illusie dat hun instelling voorop loopt in de strijd voor vrijheid in Europa en de rest van de wereld; ze leven zich uit in Washington, waar ze graag de favoriete deurmat willen zijn, en ze verbergen hun geopolitieke doel – de EU tegen Rusland opbouwen – achter een prachtig humanitair scherm.

Zoveel vaardigheid zou bewondering opwekken als hun besluit enig effect zou kunnen hebben. Dit zal niet het geval zijn: waarom zouden nationale ambtenaren de standpunten van een parlement zonder bevoegdheid op het betrokken gebied herhalen? Aangezien de kwestie van de Nordstream II-gaspijpleiding een kwestie van hoog beleid is, kan deze niet worden behandeld door de communautaire instellingen, die van nature bovengronds en zonder inhoud zijn.

Angela Merkel staat momenteel onder veel sterkere druk, van diplomatieke aard, om  dit project te laten verlaten, te beginnen met die uit Washington, dat in alle samenwerking tussen Rusland en de EU-lidstaten een gevaar ziet,  en in het bizonder de noordstroomII-gasleiding  als een voorlopend voorbeeld creëren van een eenheid van Europa die zijn belangen zou schaden.

Maar Washington is niet de enige:

[Bron]

Om de Amerikaanse suprematie in deze regio van de wereld te garanderen, moet Europa verdeeld blijven, en dat is precies wat het Europees Parlement op zijn belachelijk lage niveau waarborgt.

De geachte leden van deze onwettige vergadering hebben er nooit van gedroomd een resolutie aan te nemen ter verdediging van Julian Assange of Edward Snowden, wiens vrijheid – begrijp wie kan – voor hem veel minder belangrijk is dan die van A. Navalny. Is een goed geweten met variabele geometrie niet het toppunt van diplomatieke tartufferie?

Trapsgewijze zenuwaanvallen in Brussel

Navalny is niet de enige “tegenstander nummer 1” die is uitgevaardigd door gemeenschapsinstellingen en westerse kanselarijen. Zijn Wit-Russische tegenhanger, Svetlana Tikhanovskaya, ontving onlangs de Sacharovprijs van het Europees Parlement.

Ze is zeker niet de enige die moedig vecht voor regimeverandering in Minsk – Maria Kolesnikova en Viktor Babariko [9] verdienen ook – maar ze wordt gezien als een bij uitstek voorstander van de EU en Washington. Of zijn geopolitieke opvattingen in overeenstemming zijn met die van het Wit-Russische volk, is een andere kwestie, die de leden van het parlement niet veel zorgen baart.

Een andere “grootste tegenstander” zaait momenteel verdeeldheid binnen de EU: de Venezolaan Juan Guaido, op wie de “internationale gemeenschap” vertrouwde om het Chavista-regime van Nicolas Maduro ten val te brengen.

Het is officieel dat Josep Borell, de “hoge vertegenwoordiger van de EU voor externe zaken”, in een verklaring van 6 januari [10] suggereerde dat hij Guaido niet langer erkent als de “interim-president” van Venezuela – zoals de uitdrukking is geweest. twee jaar gebruikt – maar alleen als “lid van de vertrekkende Nationale Vergadering”.

Deze verklaring wekte onmiddellijk de woede van de leden van het Europees Parlement die op 21 januari [11] de raad opriepen om zijn steun aan “president” Guaido te bevestigen, hoewel hij in zijn land in een definitieve impasse lijkt te verkeren [12].

Als het om internationale betrekkingen gaat, telt de “hoge vertegenwoordiger van de EU voor externe zaken” voor niets en het Europees Parlement voor minder. Men zou daarom hebben gedacht dat deze twee instellingen van de gemeenschapsbazaar ervoor zouden zorgen dat hun respectieve posities op elkaar zouden worden afgestemd, in de hoop hun gewicht te vergroten. Dit is te veel gevraagd.